Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/396

 — Czytałem w Berlinie w jednej z gazet francuskich sprawozdanie z katastrofy...
 — Więc?..
 — Pisano o kobiecie, ofierze swego poświęcenia...
 — Odźwiernej fabrycznej, tak...
 — Czy ta biedna kobieta żyje?
 — Żyje.
 — Czy jest nadzieja ocalenia jej?
 — Nietylko nadzieja.. ale pewność.
 Robert czuł dreszcz, przebiegający mu po skórze.
 Daniel Savanne ciągnął dalej:
 — Niestety jednak wyzdrowienie jej będzie zawsze niezupełne...
 — Dlaczego?
 — Otrzymałem wczoraj raport od chirurga głównego w szpitalu św. Ludwika, z wiadomością o przedsięwziętej przezeń operacyi u rannej. Operacya powiodła się doskonale, ale kula, ugodziwszy nieszczęśliwą, zrządziła wielkie zaburzenia w organach wzroku. Weronika Sollier wyjdzie ze szpitala tak silną, jak była przedtem, ale dotknięta ślepotą na całe życie.
 — Niewidoma! — wykrzyknął Robert tonem głębokiego ubolewania, ale z uczuciem wewnętrznem niezmiernej radości
 — Tak, niestety... nieuleczalną, jak się zdaje na zawsze...
 Weszli do sali jadalnej i rozmowa z konieczności została przerwaną.
 Lecz bratobójca pozbył się już ostatniej obawy.