Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/403

 Elegancki ekwipaż posuwał się na samym końcu.
 W powozie tym znajdował się tylko jeden człowiek.
 Był to baron Wilhelm Schwartz, urzędnik do szczególnych poruczeń przy ambasadzie niemieckiej.
 Co na pogrzebie wielkiego przemysłowca porabiał naczelnik szpiegów w Paryżu?
 Z depeszy, przysłanej mu z Berlina, dowiedział się o przyśpieszonym wyjeździe Roberta z rodziną; w telegramie tym zalecano mu powziąć wiadomość o przyczynie tej nagłej i nowej podróży do Francyi.
 Nie chcąc się tym razem zdawać na nikogo, przyjechał do Saint-Ouen, a rezultat jego spostrzeżeń osobistych dał mu do myślenia, że był na mylnej drodze w pierwszych domysłach.
 Jakże przypuścić, że Robert tak śpieszący do Paryża z żoną i pasierbem i idący teraz z twarzą, skrzywioną z bólu, po za karawanem brata, był mordercą tego brata.
 Nic w świecie nie mogłoby się wydać nieprawdopodobnem. Niemniej jednak w głowie tego Niemca powstała niejaka wątpliwość, a raczej cień wątpliwości.
 — Wszystko jest możebne — mówił do siebie — nawet to, co jest nieprawdopodobne... nawet niemożebność...
 Wiemy, że się nie mylił.
 Matylda i Aurelia postanowiły nie pozwolić Alinie, by wysiadła na cmentarz.
 Obawiały się dla biednego dziecka nowego ataku, którego skutki mogłyby być niebezpieczne.