Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/408

 Aurelia zrozumiała wybornie błaganie, zawarte w tem spojrzeniu.
 — Dasz pan mężowi memu dwadzieścia cztery godzin do namysłu — rzekła z uśmiechem.
 — I owszem, pani — zawołał Daniel, pomyślawszy, że wygrana jest rzecz, skoro pani Verniere widocznie się nią zajęła.
 — Ona się do tego weźmie — rzekł do siebie Robert Verniere.
 Projekt, podany przez sędziego śledczego, nęcił go wielce i chętnie by go przyjął na swoją korzyść.
 Ale strzegł się popełnić tę nieostrożność.
 Użyć na odbudowanie fabryki pieniędzy, skradzionych bratu, czyż nie byłoby to niezawodnie obudzić podejrzeń żony i wzniecić ich w umysłach innych?
 Tysiąckroć lepiej byłoby wyznać swe ubóstwo i pozostawić Aurelii czynienie wkładów.
 Przytem był to sposób dostania się do pieniędzy żony, których dotąd potrafiła tak skutecznie bronić przeciw niemu.
 Daniel Savanne zabrał głos.
 — Alina ma dopiero lat ośmnaście — rzekł. — Musimy zwołać radę familijną, dla pilnowania jej interesów.
 — Będę pana prosił o zajęcie się tem — odparł Robert — bo ja, jak panu wiadomo, nie mam żadnych stosunków w Paryżu.
 — Niech pan będzie spokojny, ja się wszystkiem zajmę.
 Zbliżała się godzina obiadu.