Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/410

 Słodka i smutna twarz Aliny zapełniła jego myśl i stała się miłem widziadłem.
 Wstał o świcie.
 Matka, usłyszawszy, że chodzi w sąsiednim pokoju, wstała również, ubrała się śpiesznie i przyszła do niego.
 — Moje drogie dziecko — odezwała się doń — chciałabym z tobą porozmawiać poważnie.
 — Jestem na twoje rozkazy, mamo — odrzekł młodzieniec, nieco zdziwiony. — Ale wyznąję, że mnie trochę zaintrygowałaś.
 — Zrozumiesz mnie zaraz... Usiądź tu przy mnie i przygotuj się do odpowiedzenia mi wprost szczerze i rozważnie, jak przystoi mężczyźnie.
 — Więc chodzi o coś bardzo poważnego, moja mamo? — zapytał.
 — Tak, chodzi o twoją przyszłość.
 — O moją przyszłość! — powtórzył młodzieniec.
 — Bo twoja odpowiedź albo mnie utrwali w powziętym projekcie, albo każę mi go się wyrzec..
 — Cóż to za projekt?
 — Dowiesz się, ale odpowiedz mi najpierw...
 — To zapytaj mnie, mamo, czemprędzej.
 — Twoje studya w szkole sztuk i rzemiosł w Châlons uważasz jako prawie już ukończone?
 — O! ukończone zupełnie.. Przez połączenie praktyki z teoryą, otrzymałem już wykształcenie gruntowne... jako rysownik i mechanik znam wszystko, co można umieć.
 — Jesteś tego pewien?
 — Tak i moje przekonanie podzielają profesorowie, którzy powiedzieli mi w chwili mego wyjścia ze szkoły,