Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/435

 Z nogami, jakby wrytemi w ziemię, z ustami spieczonemi, z oczyma na wpół przymkniętemi, dla ukrycia przerażenia we wzroku, nędznik słuchał, jak mówił jego wspólnik, którego odwaga i zimna krew przejmowały go dreszczem zimnym do szpiku kości.
 W tej chwili niezdolny byłby wymówić jednego słowa.
 Robert pojmował co się w tej chwili dzieje w tym umyśle strwożonym.
 — Pańskiej pomocy zwłaszcza, panie Grivot, będę potrzebował i to niezwłocznie!.. Ja nie obeznany byłem z wewnętrznemi urządzeniami fabryki mego brata. Racz więc pan wytłomaczyć panu budowniczemu rozkład każdego z warsztatów.
 Klaudyusz odzyskał pewność siebie.
 Strach, pod którego wpływem znajdował się, rozproszył się na chwilę.
 — Gotów jestem dać panu wszelkie objaśnienia potrzebne — odparł.
 W tejże chwili Magloire wyszedł z pawilonu, zkąd wynoszono sprzęty odźwiernej.
 — A! to ty, mój dzielny chłopcze — rzekł doń. — Przeprowadzasz biedną panią Sollier.
 — Skorzystałem z wolnego czasu — odpowiedział kataryniarz, kłaniając się.
 — To dobrze... Czy skończyłeś?..
 — Tak... Pawilon jest już opróżniony.
 — To oddaj mi klucze. Może będziemy ich potrzebowali...
 Filip wziął klucze, które mańkut trzymał w ręce.