Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/436

 Robert, wskazując kataryniarza, zapytał:
 — Czy nie pan Magloire, dawny żołnierz, który pierwszy przybył na miejsce katastrofy w towarzystwie pana Grivot i przy jego pomocy podniósł trupa mego biednego brata i ciało pani Sollier?
 — Tak — odpowiedział Daniel Savanne — a nadto ten dzielny człowiek zaopiekował się wnuczką rannej.
 Bratobójca podał rękę kataryniarzowi.
 — Winszuję panu z całego serca, panie Magloire — jesteś pan zacnym człowiekiem!..
 Następnie rozpoczęli oglądać place, prawie zupełnie oczyszczone ze szczątków.
 Brano miary, rozprawiano, i w ciągu niespełna dwóch godzin omówiono cały projekt z budowniczym, który przyrzekł rozpocząć roboty bezzwłocznie i prowadzić je szybko.
 Chwila śniadania nadeszła.
 Robert zapytał o najlepszą restauracyę w pobliżu.
 Prieur wskazał oberżę Dom-Biały.
 Robert zaprosił i Grivota i natychmiast udano się do oberży
 Daniel Savanne, Prieur, budowniczy i Filip szli naprzód i rozmawiali.
 Robert, umyślnie zwolniwszy krok, znalazł się sam z Klaudyuszem Grivot.
 — Tylko ostrożnie; — rzekł do niego po cichu. — Nie być niezręcznym... nierozważnym!.. Wszystko idzie jak najlepiej! Jutro wieczorem o siódmej czekać na pana będę w restauracyi pod Czterema Sierżantami Roszelli, przy placu Bastylli. Pomówimy przy obiedzie.