Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/445

 — Mam się nie lękać tego, co może nas zgubić?
 — Niema nic podobnego...
 — Sądzisz, że Weronika Sollier nie wyjdzie ze szpitala?
 — Przeciwnie wiem, że wyjdzie.
 — A więc wtedy?
 — Nie zobaczy mnie nigdy...
 — Jakto?
 — Ślepa jest.
 Klaudyusz wydał okrzyk.
 — Ślepa! — powtórzył.
 — Najzupełniej... dzięki tobie!. Kula rewolwerowa sprowadziła ślepotę.
 — Tak, ale ta ślepota może być uleczalną...
 — Przeciwnie, jest nieuleczalną.
 — Co tego dowodzi?
 — Tak twierdzą uczeni... O tem mi mówił mój najlepszy przyjaciel, sędzia śledczy, który nic a nic nie ukrywa przedemną. Widzisz zatem kolego, że nie mam się czego obawiać dawniejszej odźwiernej...
 — Masz doprawdy szczęście!..
 — Tak... Ale cicho, ktoś nadchodzi.
 Wszedł garson, przynosząc ostrygi i wino, poczem wyszedł dla przyniesienia zamówionych potraw.
 Grivot, nieco uspokojony, podchwycił:
 — Ha! to już teraz wyjaśniony punkt bardzo ważny i jestem z tego rad niewymownie. A teraz daj mi jeszcze pewne objaśnienie. Wiem, że masz odbudować fabrykę w Saint-Ouen, że staniesz na czele nowego domu, i że, dzięki zaufaniu i sympatyi, jaką się cieszysz