Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/46

 — A ja ci powiadam, że jeszcze nie nadszedł czas, żeby ją zerwać.
 — Zawsze wahający się, niezdecydowany!
 — To nie brak stanowczości, ale wyrachowanie.
 — Wyrachowanie, którego ani trochę nie pojmuję... Gdym otrzymał twój list, miałem cię za zdecydowanego aż nadto... a teraz widzę, że się bardziej niż kiedykolwiek wahasz... Na cóż ty liczysz?
 Zamiast odpowiedzieć na to pytanie, Robert zagadnął:
 — Dziesięć lat nie widziałem mego brata — rzekł — mówiłem ci, czem był dawniej... Jaki z niego człowiek teraz?
 — Niestrudzony pracownik, obdarzony duchem wynalazczym, niepospolitym.. Serce ma doskonałe, ale szorstki, a często brutalny... baranek, przebrany za jeża...
 — Więc zawsze ten sam... żadna w nim zmiana nie zaszła... Dużo ma przyjaciół?..
 — Tych samych co i przed twoim wyjazdem.
 — Więc zawsze przyjaźni się z rodziną Savanne?
 — Tak, z Savannem, sędzią śledczym, jego córką, młodą Matyldą, która odwiedza fabrykę ze swym kuzynem Henrykiem, synem Gabryela Savanne, marynarza, to obecnie już lekarz, i powiadają, że będzie z niego pierwszorzędny okulista.
 — A co się dzieje z Gabryelem Savanne, kapitanem okrętu, ojcem tego młodzieńca?
 — Często słyszałem o nim, ale nie widziałem go nigdy. Zdaje się, od lat ośmiu pływa po Wschodzie.
 — A jego żona?