Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/6

 — Dzień dobry, panie doktorze!
 Przechodzień zatrzymał się, podniósł głowę i zobaczył stojącego na progu sklepu tęgiego mężczyznę, o twarzy rumianej z oczyma dużemi, patrzącemi sympatycznie.
 W dziurce u surduta nosił on wstążeczkę od orderu wojskowego za wyprawę tonkińską.
 — A, dzień dobry, Magloire! — odrzekł doktór, odkłoniwszy się staremu żołnierzowi.
 Poczem dodał, wskazując dużą katarynkę umieszczoną na wozie, stojącym przed gankiem:
 — Czy macie odwagę puścić się na wędrówkę ze swym instrumentem na taką pogodę?
 — A tak! panie Bordet — odpowiedział wojak — pójdę trochę porobić młynkiem, chociaż od dwunastu stopni poniżej zera kostnieją palce, a nos się czerwieni.
 I Magloire dodał, schodząc na dół po stopniach ganku.
 — W każdym razie zmarznie mi tylko lewa ręka, bo prawej brak do apelu...
 Następnie posuwając wózek z katarynką, skierował się ku wybrzeżu Sekwany, w stronę Asnieres.
 Doktór podążył w tym samym kierunku.
 Doktór Bordet, którego przedstawiliśmy czytelnikom naszym, cieszył się wielkiem poważaniem w okolicy, gdzie praktykował od lat dwudziestu pięciu; kochali go wszyscy i szanowali.
 Dobry, ludzki, litościwy, gotów do wszelkich poświęceń dla niesienia ulgi cierpiącym, miał tylko przyjaciół.
 Doktór lubił bardzo Magloira.