Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/65

wszystko, moje dziecko ukochane, ażebym umarła spokojnie.
 Powiedzieliśmy już, że Marta była dzieckiem przedwcześnie rozwiniętem i dziwnie przez naturę wyposażonem.
 Możnaby mniemać, że w ciele tej dziewczynki znajdowała się dusza, która już rozumiała, żyła i cierpiała.
 Śmierć matki wydawała się jej najstraszniejszą katastrofą.
 Wstała i, przylgnąwszy drżącemi ustami do twarzy Germany, wyjąkała wśród płaczu:
 — O! tak.. będę zawsze dobrą, mamusiu... przyrzekam ci... przysięgam... i nigdy nie przestanę cię kochać... myśleć o tobie... Nigdy... nigdy...
 Oddech Germany stawał się coraz bardziej rzężącym.
 Marta przestraszyła się.
 — Mamo! — zawołała, przestając całować. — Mamo!
 Konająca uczyniła wysiłek, do jakiego wydawała się niezdolną i, podnosząc się na wpół, wyciągnęła rękę ku komodzie, opartej przy ścianie naprzeciw łóżka.
 — Tam... w szufladzie u góry — wyjąkała — skrzyneczka orzechowa...
 Marta zrozumiała.
 Zanim Germana skończyła mówić, już stała przy wskazanym meblu, otworzyła go i przyniosła umierającej żądany przedmiot.
 Przy pomocy córki, Germana otworzyła skrzyneczkę. Rękoma omdlewającemi wyjęła z niej dwa blankiety stemplowe, pokryte pismem, i list w kopercie, nawpół rozdartej.