Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/96

 Długo przeciągnęła ten pocałunek macierzyński, którego, niestety, Germana nie mogła uczuć; potem płakała jeszcze.
 — Więc taką musiałam ją odnaleźć? — wyjąkała, nieprzytomna prawie. — Znaleźć ją nieżywą, zabitą znużeniem, biedą, zmartwieniem. Czyż więc Bóg jest bez litości dla dzieci oszukanych, opuszczonych? Czyż Bóg nie karze tych, którzy je oszukują i porzucają? O! jak ja nienawidzę nędznika, który mi ukradł, który mi zabił córkę!
 Czas mijał.
 Drzwi od pokoju Germany otworzyły się zwolna, ukazał się Magloire.
 — Pani Sollier — wyrzekł pocichu.
 Matka Aubin i Weronika obróciły się, ażeby zobaczyć, kto mówi.
 Gdy poznała kataryniarza, matka Germany wybuchnęła jeszcze większym płaczem.
 — Oto moja córka... Moje biedne dziecko? — rzekła, wyciągając rękę ku nieboszczce.
 Magloire przystąpił do niej.
 — Odwagi, pani Weroniko! — rzekł. — Cios jest ciężki... pojmuję to... Ale, pani Sollier, nie powinnaś zapominać o swych obowiązkach.
 — A jakiż ja mam obowiązek, jak nie być przy mej zmarłej córce? — wyszeptała odźwierna.
 — Czekają na panią...
 — Na mnie czekają?
 — Godzina powrotu robotników pana Ryszarda Verniera do fabryki wybiła oddawna. Zamknęła pani bramę