Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/97

fabryczną, przychodząc do pani Aubin... Robotnicy nie mogą wejść...
 Weronika powstała z klęczek.
 — Tak, masz pan słuszność... obowiązek — rzekła. — Ale przebaczą mi to zapomnienie, przez kilka chwil, gdy dowiedzą się dlaczego...
 Nachyliła się jeszeze nad trupem i uścisnęła znów czoło Germany, szepcząc:
 — Ja powrócę.
 Potem z wysiłkiem bohaterskim poszła za Magloirem i panią Aubin.
 — Czy ja mam dalej się zajmować wszystkiem? — zapytał delikatnie Weronikę kataryniarz.
 — Tak, przyjacielu mój, tak, mój dobry Magloire — odpowiedziała, ściskając jedyną rękę mańkuta. — Nie wolno mi odmawiać jałmużny, jaką dano memu dziecku umarłemu. Bierzmy rzeczy, jakie one są! Ale nie oszczędzaj nic... chcę, ażeby Germana była godnie pochowaną na cmentarzu...
 — Dobrze, pani Sollier...
 Na dole mała Marta poraź drugi przyszła do przytomności.
 Ale przy naturze wrażliwej i do zbytku nerwowej, dziecko, doznawszy wruszeń po nad jego siły i wiek, było literalnie przygniecione, bo ciało wskazywało gwałtowną gorączkę, a wyczerpanie spowodowało w następstwie niepospolitą senność.
 Pani Aubin, znając oddawna delikatność dziecka, zdała sobie natychmiast sprawę z jego stanu.