Strona:PL X de Montépin Bratobójca.djvu/99

 Zamknął drzwi za sobą i zlekka ukłonił się odźwiernej.
 — Czego pan sobie życzy? — zapytała ta, spoglądając uważnie na nieznanego przybysza.
 — Obciąłbym się widzieć z panem Ryszardem Verniere — odpowiedział.
 — Czy chodzi o jaki obstalunek, o robotę dla fabryki?.. W takim razie mógłby pan...
 — Ja pragnę się rozmówić z panem Verniere osobiście — przerwał nowo-przybyły.
 — Pana Verniere niema.
 — Niema o godzinie drugiej? — podchwycił gość z bardzo wyraźnem zdziwieniem.
 Biedna Weronika była, jak łatwo zrozumieć, wysoce zdenerwowaną.
 — Ale skoro panu mówię, to tak jest!... ja nie mam zwyczaju kłamać...
 — Ha! to muszę pani uwierzyć... Ale zapewne nieobecność pana Verniere potrwa nie cały dzień?
 — Naturalnie.
 — A kiedy powróci, czy pani nie wie?
 — Pan Verniere, wychodząc, powiedział mi, że wróci po południu, ale mi nie oznaczył godziny.
 — Czy mogę, nań czekając, zwiedzić fabrykę?
 — Nie, panie.
 — A to dlaczego?
 — Bo to zabronione.
 — Szczególny zakaz. Jakaż jego racya?