Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1004

 — Nic łatwiejszego. Za okazaniem mej karty inspektorskiej, przepuszczą nas na platformę, sądząc że nas tam z urzędu przysłano. Skoro pasażerowie zaczną wysiadać a książę spostrzeżesz swojego wroga, trzeba mi go wskazać nieznacznie, reszta już do mnie należy.
 — Dobrze; zrobię to najskrupulatniej!
 O trzy kwadranse na jedenastą, cała służba stacyjna była już w ruchu. Pootwierano drzwi od magazynów i sal bagażowych. Przy jednych z takich to drzwi stanęli Théfer i Jerzy.
 Niebawem silne uderzenie dzwonka oznajmiło przyjście pociągu. Tłoczono się na wszystkie strony. Książę jednak dostrzegł tego, którego szukał.
 — Otóż to ten!... — rzekł do Théfera wskazując Jana za którym postępował Mignolet.
 — Czy książę jest pewnym że to on?
 — Najzupełniej.
 — W takim razie podążajmy za nim.
 Stary złodziej tymczasem wyszedłszy na ulicę przywołał dorożkę.
 — Daj mi numer zanim rzeczy zniosą. — rzekł do woźnicy.
 — Numer łatwy do zapamiętania, bo to trzynastka, odrzekł dając dorożkarz.
 — Wyślę ci tu zaraz pakunki, a między innemi baryłkę z ostrygami, pilnuj jej dobrze.
 Tymczasem książę zbliżył się do Théfera.
 — Słyszysz?... Bierze dorożkę Nr. 13 — wyszepnął.
 — Czy to księcia przestrasza?
 — Nie; ale to dziwny zbieg okoliczności. Uważajmy teraz aby nam z oczu nie zniknęli.
 Przywołali natychmiast drugą doróżkę w pobliżu stojącą a Théfer rzekł pokazując swą kartę inspektorską:
 — Patrzaj! interes służbowy. Widzisz tę doróżke