Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1010

 — Do czego to pan prowadzi? — przemówiła z wysiłkiem. Czy w tem procesie jest także sądowa pomyłka?
 — Tak pani.
 — I czy ten człowiek o którym pan mówi. ów mechanik, został także skazanym?
 — Tak; i nie tylko skazanym, ale ściętym pod gilotynę.
 — A pan przypuszczasz, że był niewinnym?
 — Najmocniej w to wierzę.
 — Maszże pan na to dowody?
 — Mam wewnętrzne przekonanie.
 — Wewnetrzne przekonanie... — powtórzyła z szyderstwem. — To nie wystarcza! Musiały istnieć jakieś poszlaki skoro sędziowie na śmierć go skazali.
 — Ja też nie obwiniam sędziów, — odparł Henryk.
 — Ale bądźżesz logicznym mój adwokacie, — zawołała z udaną wesołością. — Skoro sędziowie na śmierć go osądzili, to musiał być winnym.
 — Nie pani! Okoliczności sprzysięgły się na niego. Stał się ofiarą fatalizmu.
 — Fatalizmu! — zawołała Klaudja wybuchając głośnym śmiechem. — Fatalizm!... wielkie słowo, ale tylko słowo. Fatalność bowiem ukarać nie można.
 — Ale można ukarać nędzników, którzy się tego stali przyczyną.
 Pani Dick-Thorn zadrżała.
 — O kim pan mówi? — zapytała.
 — O ludziach, którzy potrzebowali aby doktór z Brunoy nie żył.
 — To tylko pańskie przypuszczenie.
 — Nie pani. to moje niezachwiane przekonanie, rezultat długich badań i śledzeń. Tajemnica pokrywająca tę sprawę; utrudnia zadanie.
 — A ileż lat temu, jak się to stało?