Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1015

 — Gdzie tylko przymus, tam mierna przyjemności — rzekł Jan. — Rozbierzmy się nieco przyjaciele. To mówiąc, zdjął z siebie tużurek wieszając go na kołku, inni poszli za jego przykładem.
 Mignolet oszczędzający się dotąd, a udający pijanego, zadrżał z radości.
 Kieliszki zaczęły krążyć na nowo.
 — Wiecie co przyjaciele? — zawołał Jan Czwartek, — życie bez kobiet to tylko pół życia. W tamtej sali tańczą i bawią się lepiej od nas. Czyby nie lepiej było tam pójść i wypić ich zdrowie?
 — Myśl znakomita! — zawołano — ale wprzód trzeba włożyć nasze „fraki“.
 — A to naco? — rzekł Jan. — Alboż to nie jesteśmy u siebie? Z resztą każdy z nas ma porządną bieliznę.
 — Tak, tak! — wołał Mignolet, popierając projekt Jana.
 Ująwszy się pod ręce, całe grono przeszło parami do sali tańca.
 — Miejsce dla gości! — zawołali chórem. — Chcemy zatańczyć kadryla. Która z dam jest jeszcze wolną?
 To niespodziewane wejście zadziwiło wszystkich. Tańczące pary zatrzymały się w biegu.
 Stojący przy drzwiach policjant zbliżył się do Czwartka wołając.
 — Panowie zapominają się!.. Nikt nie tańczy w takim stroju. Proszę wyjść, i przyzwoicie się ubrać.
 — Przyzwoitość... przyzwoitość!.. — wołał śmiejąc się Jan — mam jej sporą dozę do sprzedawania. Wydałem dużo pieniędzy, tańczyć więc będę tak ubrany jak mi się podoba.
 — Nie będziesz tańczył! — wołali wszyscy.
 — Otóż właśnie że będę!
 I nie czekając, cała zgraja pijaków wyszła na środek