Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1020

 — To źle. Natychmiast załatwić to trzeba. Przy tej sposobności, przywieź mi pan trochę bielizny i ubrania.
 — Dobrze, jadę natychmiast. Za godzinę powrócę.
 — Będę oczekiwał tu na pana, — rzekł Edmund.
 Moulin wyszedł z pawilonu i około jedenastej przed północą stanął na ulicy Notre-dame des Champs, Odźwierna już się udawała na spoczynek. Gaz na schodach był pogaszony.
 — A to pan... panie Ireneusz, — zawołała uradowana. — Cóż się dzieje z naszą panienką?
 — Zdrowa jest. Bawi się na wsi dobrze.
 — A jak prędko do nas powróci?
 — Za dwa tygodnie. Przyjechałem po bieliznę i suknie dla niej. Jutro rano odjeżdżam.
 — To może pan zabierzesz list który tu do niej przysłano z Hawru?
 — Daj mi go pani.
 Schował list do kieszeni a załatwiwszy się w mieszkaniu Berty, wracał z pośpiechem do niej.
 — Oto masz, — rzekł — wszystko czego żądałaś. Wsólny nasz kapitał oddam na przechowanie doktorowi, tam będzie mu najbezpieczniej. A obok tego masz i list jakiś z Hawru.
 — Z Hawru... od kogo?
 — Przeczytaj, a dowiesz się.
 Berta rozerwała spieszno kopertę, a spojrzawszy na podpis wykrzyknęła radośnie:
 — Od Jana Czwartku!... od Jana... Oczekuje on na ciebie panie Ireueuszu dziś o szóstej w restauracji pod „Czarną gałką“ na bulwarze Rochechonart.
 — Czy podobna?
 — Czytaj pan.
 Ireneusz pochwycił dane sobie pismo.
 — Jan Czwartek w Paryżu!... — zawołał, — i chce wi-