Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1022

 — Przyspieszone kroki dały się słyszeć na schodach i Ireneusz Moulin w towarzystwie doktora wbiegł do sali.
 Na widok nieznajomych głęboka cisza zapanowała.
 — Panowie, — zapytał Moulin, — czy jest tu pomiędzy wami Jan Czwartek?
 — W tej chwili go niema, — odparł Mignolet. Pojechał na schadzkę, którą mu oznaczono w Belleville.
 — Na schadzkę... o północy? — zawołał Ireneusz. — Ależ to nie niepodobna!
 — Niepodobne, a jednak prawdziwe. Jego przyjaciel Ireneusz Moulin wezwał go tam.
 — Ależ to ja jestem Ireneusz Moulin, a ja go nie wzywałem.
 — Ha! ha! — zaśmieli chórem, — on go niewzywał, a list jego dotąd jest u nas.
 — Mój list? — pytał mechanik zdziwiony.
 — Tak, pański list, — odparł jeden z biesiadników podając mu papier znaleziony na podłodze.
 Ireneusz spojrzawszy na pismo krzyknął przerażony.
 — Co się stało? — zapytali wszyscy.
 — Wielkie nieszczęście! W tej chwili może już Jan Czwartek nie żyje. Użyto podstępnie mojego nazwiska aby go w ciągnąć w zasadzkę. Spieszmy panie Edmundzie — rzekł do doktora, — może jeszcze na czas przybyć zdołamy. I wybiegli z restauracji.
 — Jakże? — zapytał Piotr Loriot, — czyście go znaleźli?
 — Ach! nie, niestety, i kto wie czy go zastaniemy przy życiu.
 — Do djabła! — zawołał woźnica.
 — Co prędzej zawieź nas stryju do Belleville, na ulicę Rébeval.
 — Ulica Rébeval? — powtórzył Piotr. — Przed paroma