Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1025

 Jan Czwartek zachwiał się, ale nie upadł. Jego ręce wysunięte naprzód, opadły na ramiona zbrodniarza i wyciągnęły go z kryjówki.
 Słaby odblask świecy, padł na twarz Jerzego.
 — Człowiek z Neuilly!.. wyszepnął Jan Czwartek przygasłym głosem i jak bryła bezwładnie upadł na ziemię.
 Jerzy z piekielnym uśmiechem spojrzał na niego i po biegł do łóżka na którym leżał zdjęty przed chwilą tużurek. Obszukał wszystkie kieszenie, ale jak wiemy nic nie znalazł. Wrócił więc napowrót do Jana rozdzierał na nim bieliznę i ubranie powtarzając z rozpaczą.
 — Nic niema!.. nic!.. a jednak ja muszę mieć te papiery!
 Zakrwawionemi rękoma przerzucał wszystko w mieszkaniu zapominając wszelkiej ostrożności. Zajęty tem, nie słyszał turkotu nadjeżdżającej dorożki, nagle jednakże zerwał się pobladły z przerażenia.
 Sztukano do bramy ogrodowej.
 — Idzie ktoś!.. wyszepnął, drżąc cały jak w febrze.
 Sztukano coraz silniej, nakoniec wołano:
 — Otwieraj!.. otwieraj co prędzej!..
 W obec grożącego niebezpieczeństwa wróciła Jerzemu przytomność umysłu. Wyjął szybko z kieszeni pozostawiony przez Théfera papier, zgasił świecę i po cichu wymknął się z mieszkania, kierując w stronę muru przy którym oczekiwał jego wspólnik wołając z cicha:
 — Spiesz pan!.. spiesz co prędzej!
 Przy pomocy Théfera przedostał się na drugą stronę muru, gdzie był już bezpieczniejszy, lecz mimo to biegł ciągle o ile mu sił starczyło. Trwoga dodawała mu sił.
 Zmęczony, przystanął aby odetchnąć.
 — Czy nie słyszałeś? — zapytał Théfer. — Ktoś się dobijał do bramy.