Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1026

 — Zapewne jego przyjaciele z pod „Czarnej gałki“. Ale książę zabrał papiery?
 — Nic nie znalazłem. Przeszukałem wszędzie.
 — To źle, do czorta! — A Jan Czwartek? żyje?
 — Nie żyje.
 — Jest książę tego pewnym?
 — Najzupełniej. Cios był śmiertelnie zadanym.
 — Mamy mniej o jednego wroga i to potężnego. Papiery później wynajdziemy.
 Ireneusz tymczasem jak wiemy dobijał się ciągle do bramy.
 — Może on jeszcze nie przyjechał? — wtrącił Edmund. — Takim hałasem pobudzimy wszystkich sąsiadów.
 — Masz słuszność — odrzekł Moulin. — Ja jednak obawiam się nieszczęścia. Co począć.
 — Przeskoczyć na tamtą stronę muru i przekonać się naocznie.
 — Dobra myśl — poparł Piotr Loriot. — Ja wam jeszcze ułatwię zadanie. Podjadę dorożką pod sam mur, tak ażeby z niej można było zeskoczyć na podwórze.
 W ciągu minuty Ireneusz znajdował się po drugiej stronie muru.
 — Niema żadnego światła... a jednak wiem, że on tu przyjechał. Co to ma znaczyć?
 Wbiegł do mieszkania, a wszedłszy poczuł woń świeżej krwi.
 — Janie! — zawołał, — Janie Czwartku... czy ty mnie słyszysz?
 Żadnej odpowiedzi.
 — Przybywam zapóźno!... — wykrzyknął z rozpaczą i wybiegł przed dom, przywołując Edmunda.
 — Panie Loriot!... weź pan latarkę z dorożki i przybywaj co prędzej. Zdaje mi się, że zastaniemy już tylko martwe ciało.