Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1037

 Doktór milczał niewiedząc co ma odpowiedzieć.
 Przeczekawszy chwilę, wybuchnęła głośnym płaczem.
 — Milczysz? wyjąknęła wśród łez, bo nie możesz mi nic pocieszającego powiedzieć. Mój syn zapewne już nie żyje!...
 — Zaklinam panią na Boga! rzekł przerażony jej rozdrażnieniem Edmund, zaklinani uspokój się pani, jeżeli pragniesz być zdrową. Długi czas byłaś bardzo cierpiącą. Wiele rzeczy zaszło od tej pory o których wiedzieć jeszcze nie możesz. Opowiem pani wszystko, ale bądź cierpliwą.
 — Gdzież ja więc jestem? powiedz mi pan przynajmniej gdzie jestem?
 — U przyjaciela.
 — A jak on się nazywa?
 — Powiem to później pani, jak wyzdrowiejesz. Chcąc zaś przyśpieszyć tę chwilę, zażyj pani łyżkę tego przygotowanego dla ciebie lekarstwa.
 Estera spełniła polecenie doktora i w kilka chwil potem zasnęła głęboko.
 Edmund natenczas poszedł do naczelnego lekarza.
 — Przychodzę z proźbą do pana; rzekł wstępując do jego gabinetu. Moja chora po dokonanej operacji ma się znacznie lepiej. Lękam się jednak by za zupełnym odzyskaniem zmysłów, nie przeraziła się swoim otoczeniem. A ponieważ niema żadnej rodziny i nikt się o nią upominać nie będzie, czy niepozwoliłbyś pan mi zabrać jej do siebie.
 — Mój drogi kolego, żądasz odemnie rzeczy niemożebnych do spełnienia. Wszakże ci wiadomo, że tę nieszczęśliwą oddała nam prefektura i że za nią w obec tejże odpowiedzialni jesteśmy.
 — Jakiż więc na to jest środek?
 — Zwrócić się do prefektury i prosić o to czego odemnie żądasz obecnie.