Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/1063

dwadzieścia dwa lat upłynęło od chwili w której pani znajdowałaś się w Brunoy.
 Wdowa wpatrywała się w niego ze zdumieniem.
 — Jestże to prawdą... Czyliż to możliwem? — zapytała.
 — Możliwe jest pani, bo przez te dwadzieścia dwa lata, nie żyłaś, ale wegetowałaś.
 — Mój Boże!... — wyszepnęła; — wspominałeś coś pan o pomięszaniu zmysłów. Czy ja istotnie byłam obłąkaną? — pytała Estera.
 — Tak pani, ale teraz jesteś już wyleczoną zupełnie — odrzekł Edmund.
 — Cóż więc się działo z mojemi ukochanemi, przez czas mojej nieprzytomności?
 — Dowiemy się o tem jeżeli nam pani zechcesz dopomódz.
 — Pytaj pan; będę chętnie odpowiadała.
 — Co pani robiłaś w Brunoy?
 Estera zaczerwieniła się jak szesnastoletnia panienka i zaczęła mówić:
 — Wyjechałam tam z moją przyjaciółką na czas słabości. Pragnęłam błąd swój ukryć przed ojcem. Leczył mnie właśnie doktór Leroyer. Po przyjściu na świat syna, znajdowałam się pomiędzy życiem a śmiercią. Wówczas to sprowadzono księdza, który mnie pytał czy chcę pojąć za małżonka człowieka którego kochałam nad życie... W kilka minut później, syn już miał nazwisko, a ja byłam księżną de la Tour-Vandieu.
 Okrzyk zdumienia wydarł się naraz ze wszystkich piersi.
 — Księżną de la Tour-Vandieu? — powtórzył Henryk osłupiały.