Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/113

 I podała młodzieńcowi obie ręce, wilgotne od spływających łez na nie.
 — Biegnę do apteki po lekarstwo, — dodała, ocierając oczy. I wyszła z pospiechem.
 Loriot przemówiwszy słów kilka do pani Leroyer, która jak gdyby zdawała się ich nie słyszeć, opuścił mieszkanie nieszczęśliwej rodziny.
 Głęboko był zasmuconym. Serce biło mu w piersiach gwałtownie, uciskane boleścią. Łzy biegły do oczu bezustannie.
 Gdy wyszedł na ulicę świeże powietrze, orzeźwiło go nieco. Uczuł się spokojniejszym, lecz nie był w stanie rozprószyć doznanego wrażenia.
 Szedł ku środkowi Paryża, zadumany, smutny, myśląc o losie tych nieszczęśliwych.
 Wróćmy do pokoju chorego.
 Zauważył on wyjście Berty z doktorem.
 Po upływie kilku minut gdy usłyszał zamknięcie drzwi wsparty na ręku, uniósł się z trudnością na pościeli i słabym, świszczącym głosem przywoływał po kilkakrotnie swą matkę.
 Pani Leroyer dosłyszała, a raczej odgadła owo wezwanie, i, otrząsnąwszy się z rozpaczliwego obezwładnienia pospieszyła do syna.
 — Czy potrzebujesz czego, drogie dziecię? zapytała pochylając się nad łóżkiem.
 — Nic matko... odrzekł, ale chcę z tobą pomówić.
 — Ze mną pomówić? — zapytała zdumiona.
 — Tak; przysuń twój fotel... i usiądź tu... blizko... jeszcze bliżej... ponieważ brak mi głosu... a potrzebuję porozmawiać z tobą w nieobecności mej siostry.