Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/120

 — Ja rozmyślam nad dwoma staremi przysłowiami...
 — Nad jakiemi przysłowiami?
 — Posłuchaj, „Nie chwytaj ryb przed niewodem“ a drugie: „Człowiek proponuje... policja dysponuje“.
 — Nie znam się na przysłowiach!... burknął ze złością Szpagat.
 — A jednak są one mądrością narodów!..
 — Tak?... A więc niech narody lamią sobie nad niemi głowy! O czem myślę? pytasz. Zastanawiam się po nad przeklętą zmiennością losów!... W chwili, gdy mieliśmy pochwycić garście złota, trzask! zostajemy na klucz zamknięci. I zamiast spoczywać spokojnie na miękkich łóżkach, obsypani banknotami, leżymy na zgniłej słomie w areszcie.
 A co do mnie mam jeszcze w perspektywie całe miesiące więzienia, za sprawę z zegarkami i porwania się na komisarza. To nie fraszka!...
 — A czyj aż w tem wina?
 — Może powiesz że moja?
 Tak, twoja niewątpliwie, — odparł notarjusz. Ty wszakże oznaczyłeś nam schadzkę pod „Srebrnym Krukiem“, mimo że cię Jan-Czwartek ostrzegał, iż jest to miejsce niebezpieczne z przyczyny częstych tam wizyt policji.
 — Milcz... do pioruna! — wykrzyknął Szpagat, niewspominaj mi o tym nikczemniku!..
 — Dla czego? Bo to jest Judasz, któremu przy pierwszem spotkaniu łeb roztrzaskam pięścią.
 — — Cóż on takiego uczynił? pytał Brisson przestraszony tym nowym wybuchem gniewu.
 — Jakto... nierozumiesz?... ty głupie „Gęsie Pióro“, że on zaprzedał nas obu policji?
 — Co znowu.
 — Wszakże widziałeś że nie przyszedł na schadzkę?