Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/127

 Na tym arkuszu napisał nazwisko i przydomek podyktowane mu przez Szpagata.
 — Któż to jest ów Jan-Czwartek? zapytał.
 — Jan-Czwartek jest moim dawnym kolegą, odrzekł Szpagat. Niepomnę już ile odsiadywał wyroków, między któremi jeden na lat pięć więzienia, z nadzorem dziesięcioletnim.
 — Gdzie mieszka teraz?
 — Przy ulicy Vinaigriers.
 — Pod numerem?...
 — Dwudziestym pierwszym.
 Sędzia śledczy zapisawszy to sobie, prowadził dalej badanie. Pisarz podał do odczytania protokół, na którym Szpagat swój podpis położył.
 — Zaprowadźcie obwinionego do więzienia! rzekł sędzia do stojącego gwardzisty.
 Szpagat dał poznać gestem iż mówić pragnie.
 — Czego ządasz?
 — Pan sędzia rozkaże zapewno przyaresztować Jana-Czwartka?
 — To cóż?
 — Owóż ja prosiłbym o łaskę ażeby mnie nie pomieszczano w tem więzieniu, gdzie on będzie odsiadywał karę. Jest to zły chłopiec, osobistość nader niebezpieczna i mściwa. Zostawszy przytrzymanym, odgadnie że to ja jego zadenuncjował i mogą z tąd wyniknąć bardzo przykre dla mnie następstwa. Wyświadczył by mi pan sędzia wielką łaskę zesławszy mnie do „Magdalenek“.
 Tak zwane narzeczem gminnym „Magdalenki“ było to stare więzienie, które w kilka lat później zburzonem zostało.
 — Dobrze, postaram się o to... odparł sędzia.
 — Składam pokorne dzięki! Pa uratujesz mi życie!
 Sędzia śledczy zapełnił pismem arkusz papieru z wydrukowanym nagłówkiem: „Rozkaz przyaresztowania“, na-