Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/128

kreśliwszy na nim nazwisko Jana-Czwartka, zwanego Słowikiem. Na drugim arkuszu napisał kilka wyrazów i zadzwonił na woźnego.
 — Zanieś to do pana naczelnika, — rzekł do niego, niechaj natychmiast rozpoczną działanie.
 W kilka minut później, woźny doręczył papiery, powtarzając zlecenie.
 — Pan sędzia prosi, aby natychmiast rozpoczęto działanie.
 — Wydam rozkazy, odrzekł naczelnik przeczytawszy papiery, a zwróciwszy się do obecnego w gabinecie agenta:
 — Jobin.... zawołał.
 — Jestem...
 — Trzeba się będzie tobie zająć tą sprawą...
 — O co chodzi, panie naczelniku?
 — O przyaresztowanie pewnego indywiduum przy ulicy Vinaigriers nr. 21.
 — Któż to jest?
 — Niejaki Jan-Czwartek... przezwany Słowikiem.
 — Jan-Czwartek... przezwany Słowikiem? powtórzył zamyślając się Jobin. Ha!... dodał po chwili, znam ja... znam tego łotra.
 Jest to recydywista, który wymknąwszy się z pod nadzoru, przybył do Paryża: Szukamy go od dawna... a wiedząc że nieposiada żadnych środków utrzymania, jesteśmy pewni, że zarabia złodziejstwem. Ale to sprytny ptaszek, nie da się on schwytać na gorącym uczynku!...
 — Znasz jego rysopis?
 — Doskonale! Wysoki djabeł czterdziestoletni, a chudy jak szkielet!
 — Weź z sobą do pomocy dwóch agentów. Oto rozkaz przy aresztowania... Dalej w drogę, bo to rzecz pilna.
 — Abyśmy tylko zastali go w domu, to dziś wieczorem jeszcze będzie się znajdował w więzieniu, — odparł Jobin, chowając rozkaz do pugilaresu.