Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/129

 — Ukłonił się podchodząc ku drzwiom gabinetu.
 — Posłuchaj... jeszcze słowo! — dodał naczelnik. Musisz załatwić po drodze interes bardzo pilny, jaki ci wiele czasu nie zabierze... Wsiądź do fiakra...
 — Jestem na rozkazy. O cóż chodzi?
 — Zanieś tę paczkę do ministerjum sprawiedliwości do wydziału spraw wewnętrznych i oddaj do rąk własnych naczelnikowi biura, mówiąc że to odemnie. Jest to rzecz bardzo ważna!
 — Czy trzeba otrzymać pokwitowanie?
 — Nie potrzeba.
 — Biegnę więc, panie. Tu Jobin wyszedł z gabinetu.
 — Wróćmy do przyaresztowanych.
 — Były notarjusz oczekiwał niecierpliwie na powrót Szpagata.
 — I cóż? — zapytał, spostrzegłszy go we drzwiach.
 — Fakt dokonany. Osądzono mnie na lat parę więzienia, a może i na dozór, ale ten podły Jan-Czwartek otrzyma na co zasłużył.
 — Oskarżyłeś go? Tak; jako głównego sprawcę kradzieży zegarków.
 — A o mnie nic nie mówiłeś?
 — O tobie?... Zkąd?... W niczem mi nie zawiniłeś.
 — Jesteś prawdziwym moim przyjacielem... zawołał Brisson.
 Zresztą, za co by mnie mieli ukarać. Przeszłą mnie co najwyżej do „Magdalenek“. Staraj się i ty tam dostać, będziemy mieli czas do porozmawiania z sobą.
 We dwie godziny później, Szpagat został wezwanym do sądowej kancelarji, a za chwilę wsiadał wraz z innemi łotrami do więziennego wozu, zwanego pospolicie „koszem od sałaty“.
 Podczas drogi, zacierał ręce. myśląc sobie: