Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/13

nic podejrzanego. Najwprawniejszy fizjognomista nie odgadłby w nim zbrodniarza zdolnego do wszelkich najpotworniejszych występków.
 Zachowanie się Szpagata, cechowało w nim robotnika lub publicznego posłańca.
 Jan-Czwartek uderzył go po ramieniu.
 Odwrócił się od bilardu i spojrzał.
 — Ach! — to ty? — zawołał; przyszedłeś sam?
 — Jak widzisz...
 — A notarjusz?
 — Nadejdzie.
 — Usiądź i wypij tymczasem kieliszek. Zaraz skończę mą partję. Uważaj Julku, dodał, zwracając się do swego partnera. Osiemnaście, przeciw dwunastu.
 Jan-Czwartek usiadł na ławie, kazał sobie podać szklankę wina, wypróżnił ją, co powtarzał czterokrotnie.
 W pięć minut później Brisson ukazał się we drzwiach drugiej sali, właśnie na czas ażeby trącić się szklanką z Janem-Czwartkiem i Szpagatem, który ukończył partję bilardu.
 — Idźmyż teraz, rzekł do obu kamratów.
 — Gdzie nas chcesz prowadzić?
 — W miejsce, gdzie będziemy mogli swobodnie porozmawiać. Do Fonsia rozumie się. Fonsio, to ja. Pójdę naprzód aby wskazywać nam drogę. Zamiast jednakże przejść salę, i wydostać się na schody, Szpagat wrócił się ku małym drzwiczkom, wybitym w ścianie, a wychodzącym na ciemny kurytarz.
 Wszedł w ten korytarz.
 — No! idziecie za mną... hę? pytał odwracając się.
 — Nie inaczej!.. do czarta!
 Były notarjusz i Jan-Czwartek szli za nim na palcach. Wszyscy trzej zrobili tak ze dwadzieścia kroków pośród głę-