Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/135

XXV.

 — Nie mylisz się!.. — rzekła do drżącej jeszcze ze strachu kucharki. — Ta szyba wykrojoną została i weszli tu oknem. Oto są ślady na kamiennej posadzce ich zabłoconego obuwia.
 Tu pochyliwszy się podniosła kawałek szkła okrągło wyciętego i przypatrywuć mu się uważnie zaczęła.
 Na środku tego szklannego odłamka, rysowała się wyraźnie szeroka czarna i tłusta plama, z której rozchodząca się woń przekonywała o prawdzie.
 — To smoła!.. zawołała Klaudja; nagle jakieś odległe wspomnienie zbudziło się w jej pamięci. Pobladła widocznie, zacisnęła usta, brwi namarszczyła.
 — To dziwne!... — wyszepnęła cicho. — Przed laty dwudziestu, w tejże samej porze roku człowiek nazwiskiem Jan-Czwartek zakradł się w Neuilly do mego mieszkania, w celach rabunku. Następnie został moim wspólnikiem... lecz po tem wszystkiem zmarł od zadanej sobie trucizny...
 Stała przez kilka chwil zadumana z wlepionym wzrokiem w odłamek szkła, trzymanego w ręku, powtarzając:
 — To dziwna!... Czy rzeczywiście umarł Jan-Czwartek natenczas?..
 — Pani!.. ozwała się służąca zajęta uprzątaniem, trzebaby pójść zawiadomić komisarza...
 Klaudja Dick-Thorn drgnęła, jakby osoba nagle ze snu przebudzona.
 — Nie potrzeba! — zawołała; ale natomiast trzeba sprowadzić szklarza; ażeby wprawił nową szybę.
 — Lecz pani!.. komisarz..
 — Milcz! — powtórzyła wdowa.
 — Nie lubię ażeby — ze mną dyskutowano wbrew mojej woli! Milcz! i bądź posłuszną!...