Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/139

 Zbliżył się do powozów, a zobaczywszy młodego lokaja stojącego przy chodniku, zbliżył się ku niemu.
 — Wybacz pan, rzekł z ukłonem, wybacz iż prosić cię będę o małe objaśnienie.
 — O co chodzi? odparł zapytany.
 — Sądząc po uprzęży i ekwipażu, widzę iż to wszystko należy do jakiejś wysokiej znakomitości.
 — Odgadłeś przyjacielu, mój pan jest markizem i zarazem sekretarzem Stanu spraw zagranicznych. Ale dla czego zapytujesz mnie o to?
 — Ponieważ potrzebuję odnaleść adres pewnego wielkiego pana...
 — Nazwisko tej osobistości?
 — Książę de la Tour-Vandieu.
 Lokaj zaczął się śmiać głośno.
 — Cóż w tem śmiesznego? — pytał zmięszany Jan-Czwartek.
 — Śmieję się nie z twojego zapytania, — odrzekł służący, ale z dziwnie przychylnego dla ciebie zbiegu okoliczności...
 — Jakto... nierozumiem?
 — Widzisz ten powóz uprzężony we dwa czarne konie?
 — Widzę go.
 — Tego stangreta i lokaja w żałobnej liberji?
 — Widzę ich również.
 — A więc... jest to ekwipaż i służba księcia de la Tour-Vandieu, o którego adres zapytujesz.
 — Masz słuszność, że traf okazał się dla mnie bardzo przychylnym w tym razie, odparł Jan-Czwartek, zacierając ręce.

---