Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/140

XXVI.

 — Dziękuję za objaśnienie, —. mówił łotr dalej, — w rzeczy samej niezwykłe dzisiaj spotyka mnie szczęście...
 Tu zwrócił się do wysokiego draba w żałobnej liberji, któremu niejeden pozazdrościł by jego pięknych faworytów.
 — Powiedziano mi, zaczął, iż pan należysz do grona służących księcia de la Tour-Vandieu?
 — Tak jest; odrzekł z dumą lokaj.
 — I oczekujesz na księcia?
 — Nie inaczej; pojedziemy ztąd do Senatu, gdzie książę zamierza wygłosić mowę.
 — A więc za chwilę wyjdzie z Ministerjum?
 — Ma się rozumieć!
 — Będę go mógł widzieć?
 — Zapewne...
 — I mówić z nim?
 — A! to rzecz inna... Książę niema zwyczaju udzielać posłuchań na ulicy. Ale cóż u czarta masz pan mu do powiedzenia?
 — Jestem synem jednego z dawnych sług jego ojca, i chciałem prosić księcia o miejsce dla siebie w stajniach...
 — Do jakiej roboty?
 — Do posług stajennego.
 — Na teraz mamy wszystkie miejsca zajęte, odrzekł lokaj wyniośle. — Skoro jednak książę przypomni sobie twojego ojca, być może zechce zająć się tobą. We własnym wszelako swoim interesie, posłuchaj mej rady...
 — Najchętniej.
 — Nie zaczepiaj księcia teraz przy jego wyjściu z Ministerjum. Idź lepiej na ulicę świętego Dominika i zaczekaj w pałacowej bramie...
 — A... zatem książę mieszka w pałacu, przy ulicy św. Dominika?