Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/141

 — Niewiedziałeś o tem?
 — Kiedyś mi ojciec nadmienił, lecz zapomniałem. Skorzystam z udzielonej mi rady, ale nie będę trudnił księcia dzisiaj moją prośbą. Chciałbym go tylko zobaczyć.
 — Jak zechcesz.
 Jednocześnie jakiś mężczyzna wyglądający z pozoru na urzędnika, wyszedł z Ministerjum i zwrócił się do fjakra, oczekującego w tyle, po za bogatemi pańskiemi ekwipażami.
 Mijając się z Janem-Czwartkiem na chodniku, spojrzał na niego. Drgnął i przystanął, wpatrując się uporczywie w rzezimieszka.
 Trwało to tylko minutę, poczem pewien, iż się nie myli, podszedł i ujął go za rękę.
 Jan nie zbyt czysty na sumieniu, stanął przerażony. Śmiertelna bladość twarz mu pokryła a nadrabiając zuchwałością:
 — Co pan chcesz odemnie? zapytał.
 — Mam ci powiedzieć słów kilka, — odparł Jobin, wracający właśnie od naczelnika spraw wewnętrznych, któremu oddał pakiet powierzony sobie przez swego zwierzchnika.
 — Ze mną pomówić... odrzekł łotr, usiłując uwolnić się z rąk agenta.
 — Pan się mylisz... Ja pana nieznam wcale!
 — Ale ja znam ciebie... i znam doskonale!
 — To być niemoże!..
 — Jesteś Janem-Czwartkiem.!. inaczej zwany Słowikiem... szepnął mu na ucho Jobin. Nie zaprzeczaj daremno... Poznałem cię za pierwszym rzutem oka.
 Rzezimieszek postanowił bronić się zuchwale.
 — Przypuśćmy, gdyby tak było?.. Któż pan jesteś?
 — Jestem policyjnym agentem.
 — Cóż zatem? Odbyłem przeznaczoną mi karę. Spłaciłem mój dług sprawiedliwości, i niemam żadnych obrachunków z policją. Pytam powtórnie, czego pan żądasz odemnie?