Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/142

 — Ja osobiście nic... Lecz pan Bouvaret sędzia śledczy, chce z tobą pomówić i rozkazał mi przyprowadzić cię do jego gabinetu.
 — Niepójdę! — krzyknął z uporem Jan-Czwartek.
 — Tak?
 — Tak!
 Tu łotr usiłował powtórnie wymknąć się i uciec.
 Przewidując to Jobin, ścisnął mu rękę zniebywałą siłą, szepcąc:
 — Bez oporu i skandalu!.. rozumiesz? — Mam rozkaz przyaresztowania ciebie, musisz pójść ze mną!
 — Pozkaz przyaresztowania mnie? — powtórzył z przestrachem złodziej.
 — Tak. Chcesz, to ci pokażę ów rozkaz?..
 — Niepotrzeba! Lecz skutkiem czego mnie aresztują?
 — Nie wiem... Ty sam powinieneś wiedzieć lepiej odemnie.
 — W niczem nie przewiniłem...
 — Powiesz to sędziemu śledczemu.
 Dwaj miejscy gwardziści pełniący służbę przy Ministerjum, spostrzegłszy, że pomiędzy temi dwoma mężczyznami wszczęła się jakaś sprzeczka, zbliżyli się do nich.
 — Jestem policyjnym agentem, rzekł do nich Jobin.
 Znając go dobrze strażnicy, salutowali po wojskowemu.
 — Otrzymałem rozkaz przytrzymania tego ptaszka, — mówił agent dalej, dopomóżcie mi w tem...
 — To niepotrzebne, mruknął Jan-Czwartek. Pójdę za panem dobrowolnie.
 — Tak?... i w drodze ucieknę... dodał z ironiją agent. Znam ja się na waszych wybiegach... Starego jak ja wróbla, nie weźmiesz na plewy!
 Dwaj miejscy strażnicy umieścili się, jeden po prawej, drugi po lewej stronie Jana-Czwartka.