Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/144

 — Tak, i mnie to raczej dziwić się trzeba że cię tak prędko zamkniętego widzę.
 — Tak prędko? odparł Jan z osłupieniem, wiesz zatem o wszystkiem co się stało?
 — Ma się rozumieć...
 — Opowiedz więc co znaczy ta cała historja?
 — To znaczy że Szpagat cię zadenuncjował... lecz ja w tem nie brałem udziału... przeciwnie robiłem, com tylko mógł z mej strony, aby powstrzymać rozszalałą falę, ale nadaremnie...
 — Zagniewany jest więc na mnie?
 — Śmiertelnie...
 — Zkąd... za co?
 — Przekonanym jest, żeś ty umyślnie kazał nas pochwycić policji, aby na swoją rękę poprowadzić interes na Berlińskiej ulicy.
 — To fałsz! — wykrzyknął Jan-Czwartek.
 — Wiem o tem... Jestem przekonany... Ale on tak nabił sobie tem głowę, że niechce wierzyć żadnym usprawiedliwieniom.
 — Zkąd mu to przyszło do mózgownicy? Wszak nie „pracowaliśmy“ razem?.. Nic przeciw mnie powiedzieć nie może!..
 — Zkąd sobie uroił coś podobnego, niewiem! Ty sam powinieneś to rozwiązać. Przychodzę ostrzedz cię, abyś się miał na baczności i wiedział jak masz odpowiadać, skoro cię wezwą przed sędziego śledczego.
 — Ha! łajdak... infamus! — wołał Czwartek. Czy on jest tutaj?
 — Niema go. Wzywany był na badanie, a potem odprowadzono go pod konwojem do „Magdalenek“. Powiedział mi, że tam będzie odsiadywał karę.
 — Jan-Czwartek zacisnął pięści.