Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/16

 — Lat temu ze dwadzieścia.
 — Stara historja!
 — Masz słuszność, nie mówmy o tem, a wróćmy raczej do małego pałacyku przy Berlińskiej ulicy. Sądzisz więc, że powyższa osobistość jest grubo wypchana złotem?
 — Jestem tego pewny — rzekł Szpagat.
 — Zkąd możesz być pewny?
 — Ponieważ widziałem banknoty.
 — Opowiedz nam jak to było?
 — Słuchajcie! — Przed trzema dniami poszedłem na stację północnocnej drogi żelaznej, przed nadejściem pociągu.
 — Oczekiwałeś tam na kogo?
 — Oczekiwałem na sposobność ulżenia któremu z podróżnych, w dźwiganiu walizy, lub torby podczas nocy, słowem, chciałem mu wyświadczyć przysługę... dodał, szyderczo się uśmiechając.
 — A więc?..
 — Otóż, prócz straży miejskiej stojącej przy drzwiach, znajdowały się tu i „muchary“ w sali oczekiwania, po mieszczańsku poprzebierani. Ja mam wzrok amerykanina... Jakikolwiek bądź ubiór wdziałby on na siebie, poznam natychmiast policjanta. Zabierałem się już do wyjścia, gdy świsnęła maszyna pociągu nadchodzącego z Calais zatrzymałem się sam nie wiem dlaczego?
 — To tak, jak przy grze w landsknechta miewa się tchnienie, rzekł były notarjusz.
 — Masz rację, moje stare Gęsie-Pióro. Nie było wiele przybywających, sala prędko się opróżniła. Widząc, że nie ma co robić, wyjść chciałem, gdy ukazały się nagle dwie damy w podróżnych ubiorach. Dwie parafjanki, pomyślałem sobie, ale djabelnie mówię wam szykowne!
 — A zatem dwie arystokratki? — wtrącił Jan-Czwartek.