Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/167

do łoża córki, oczyszczonej z wszelkiej hańby przez zawarcie z księciem małżeństwa.
 W tym celu pojechał do Paryża i udał się na ulicę Vandeme.
 Brama domu pani Amadis pokrytą była czarnym kirem, a pod takiemi draperjami stała czarna trumna.
 — Kto umarł? zapytał wchodząc zaniepokojony.
 — Pułkownik Derieux; odpowiedziano.
 Tak było w rzeczy samej.
 W wilją dnia tego, komisarz wraz z policją przetrząsnął mieszkanie starego żołnierza, aresztując go za wmieszanie się do spisku.
 Przerażony tem pułkownik, padł rażony apopleksją, i mimo starań lekarzy skonał w godzinę.

 W tydzień po opisanych wypadkach młoda księżna miała się znacznie lepiej. Obłęd wprawdzie nie ustąpił, a jej spokojna, cicha melancholja, zdawała się być nieuleczalną.
 Zygmunt postanowił chorą przewieźć do Paryża.
 Pani Amadis, mimowolna sprawczyni tylu nieszczęść, ofiarowała się czuwać po nad nieszczęśliwą i osładzać jej życie, a młody książę przyjął tę ofiarę, zważywszy, iż w stanie, w jakim się znajduje jego młoda żona, niemożna było przedstawić jej matce i żądać, ażeby uznała ją za synowę.
 — Gdyby Estera była zdrową, — mówił sobie, nie zawahałbym się w obec całego świata przyznać ją jako wybraną przez siebie małżonkę i prosić mej matki o błogosławieństwo, jakiego dotąd mi odmawiała. Dziś jednak, na co bezpotrzebnie sędziwej kobiecie zatruwać życie. Czekać potrzeba... nic więcej!
 Co zaś do dziecka... i ono pozostawać musiało przez pewien czas w ukryciu.