Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/175

 — Jesteśmy zarazem ocaleni!.. — zawołał. — Prześlemy list jutro, a pojutrze weźmiemy się do dzieła.
 — Nie tak spieszno mój przyjacielu, odpowiedziała Klaudja. Trzeba się nam najprzód upewnić o wyniku walki, to jest o rezultacie pojedynku twojego brata z kapitanem Corticelli, a potem wynaleźć bandytę ze krwi i kości, któryby za kilka sztuk złota zobowiązał się zgładzić starego doktora i dziecię.
 — Gdzież znajdziesz takiego zbója?
 — W karczmie, przy moście de Courbevoie tej prawdziwej jaskini łotrów różnego rodzaju.
 — Któż go tam pójdzie szukać?
 — Ty pójdziesz.
 — Ja... kiedy?
 — Tej nocy.
 Około jedenastej, Jerzy, przebrany za wyrobnika, udał się w drogę.
 Klaudja złamana znużeniem, po dniu tak pracowicie spędzonym, rzuciła się na łóżko i natychmiast zasnęła.
 Pomimo jednak snu twardego została przebudzona jakimś dziwnym szmerem.
 Zerwawszy się na łóżku nasłuchiwać zaczęła i wkrótce odgadła co znaczył przygłuszony ów hałas.
 Odrywano okiennice w pokoju gdzie spała.
 Wiemy że kochanka markiza była kobietą odważną.
 Wyskoczywszy z łóżka, wdziała na siebie co prędzej męzkie ubranie, jakiego nie opuszczała od czasu przybycia do Neuilly, jedną z poduszek ułożyła w kształcie śpiącej ludzkiej postaci, a pochwyciwszy leżące na stoliku pistolety, wybiegła do przyległego pokoju, zostawiwszy drzwi na wpół przymknięte za sobą.
 Za chwilę wyłamano okiennicę.
 Złodziej, wyciąwszy szybę djamentem, otworzył okno i wszedł do pokoju.