Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/19

 — Jakto? — nie było tam więc nikogo?.. zawołał były notarjusz.
 — Nikogo.
 — Ani odźwiernego?
 — Mówię wam nikogo.
 — To dziwne!
 — Nic dziwnego, rzecz bardzo prosta. Z rozmowy matki z córką dowiedziałem się, że matka przed tygodniem przyjechała sama do Paryża z Londynu, gdzie zamieszkiwała.
 — Zkąd wiesz, że ona zamieszkiwała w Londynie? — pytał Jan-Czwartek.
 — Wiem że ztamtąd przybyły, ponieważ na bagażach był napis: „Londyn“.
 — Jest to więc Angielka?
 — Zdaje się. Adres na zawiniątkach powiadomił mnie że się nazywa „Dick Thorn“, mówi wszelako, po francusku, jak Paryżanka.
 — Dick-Thorn... powtórzył Brisson. Jest to szkockie nazwisko.
 — Mniejsza o to, szkockie, czy angielskie, to nas nie obchodzi.
 — „Masz słuszność“! — Ale opowiedz nam koniec tej znajomości.
 — Zakończenie było tak proste jak i początek. Dopomogłem woźnicom w noszeniu bagażów na pierwsze piętro, gdzie otworzono okiennice, co pozwoliło mi zobaczyć wytworne umeblowanie pozłacane, jedwabiem kryte, kobierce, zwierciadła i tym podobne wielko-światowe wspaniałości.
 Dama zapłaciła woźniców, którzy odeszli.
 — A tobie ile się należy mój przyjacielu? — zapytała, zwracając się do mnie.
 — „Sądzę, że sto sous milady, nie byłoby za wiele?