Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/20

 — „Oto są: — odpowiedziała, otwierając portmonetkę.
 Nic tam wszelako nie znalazła, wydawszy resztę drobnych na zapłacenie woźniców.
 — „Nie lękaj się; mówiła do mnie z uśmiechem, będziesz zapłaconym.
 I otworzyła czerwoną safjanową torbę, przedmiot na który pożądliwie spoglądałem.
 — Cóż tam w niej było? — zapytał żywo Jan-Czwartek.
 — Ach! moi drodzy, omal żem nie upadł oszołomiony. Wyjęła z niej szkatułkę, a szkatułka była pełna złota, luidorów i tym podobnie. Mogło się w niej tego wszystkiego znajdować na pięć tysięcy franków...
 — Nie żart... do pioruna!
 — Ale to nic jeszcze... Podczas gdy dama dawała mi złotą sztukę pięcio-frankową, rzuciłem wzrokiem w głąb torby.
 — I widziałeś banknoty? — przerwał Brissson.
 — Cztery do pięciu grubych paczek pieniędzy każda conajmniej na dziesięć tysięcy franków.
 — Nie pochwyciłeś ich?
 — Zapominasz, że były tam dwie kobiety.
 — Trzeba je było ogłuszyć uderzeniem.
 — Myślałem o tem, ale dokonać się to nie dało.
 — Dla czego?
 — Woźnice jeszcze stali w podwórzu, na pierwszy krzyk, mogliby wejść, i zostałbym przytrzymany.
 — Masz słuszność; — byłaby to partja przegrana. Te banknoty i tak mieć będziemy.
 — To pewna! — Tak jak gdyby znajdowały się już w naszej kieszeni! — Mówisz więc, że tam niema służących?
 — Nie było ich tego wieczoru, ale są już obecnie...