Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/202

 — Sposobność ta zdarza się właśnie, a o szczerości twych słów, panie Thefer, jestem przekonany. Wiem, że jesteś człowiekiem zacnego charakteru, oraz potrafisz być wdzięcznym. Zatem bardziej niż kiedy pragnąłbym stać ci się użytecznym.
 — Książę nazbyt jest dla mnie łaskawym, rzekł głośno naczelnik policji, — a w duchu myślał sobie: Tyle grzeczności i słów uprzejmych kryją bezwątpienia jakiś ważny powód. Ów wielki pan będzie czegoś żądał odemnie...
 Jerzy de la Tour-Vandieu potrzebował Theifera w rzeczy samej, ale jak zwykle krętemi drogami pragnął dojść do celu.
 — Pełnisz zawsze swą służbę w oddziale przeznaczonym do spraw politycznych? — zagadnął Jerzy po chwili.
 — Tak, książę.
 — A więc znasz dobrze przepisy dotyczące nadzoru po nad przybywającymi do Paryża cudzoziemcami, szczególniej Włoch i Anglji?
 — Rozpatruję codziennie te zagmatwane sprawy, i obecnie jesteśmy na śladach jednej z takich. Podwajamy czujność ażeby wątek pochwycić.
 — Chodzi tu zapewne o przytrzymanie jakiegoś zagranicznego agenta?
 — Tak; przebywającego pod przybranem nazwiskiem, w czasowo wynajętem mieszkaniu.
 — Właściciel tego mieszkania niechciał więc wam udzielić żadnych wyjaśnień?
 — Gdyśmy przybyli z rozkazem przytrzymania go, zniknął bez śladu.
 — Jednakże panie Theifer, zaczął Jerzy, gdybyś zdołał pochwycieć jdnego z takich ptaków niebezpiecznych, prefektura wdzięczną byłaby tobie jak sądzę?
 Oczy inspektora policji zapłonęły radością.