Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/207

nionego, przy drzwiach zamkniętych, bez spisywania protokółu. Resztę niechaj dopełni komisarz policji i sędzia śledczy.
 — Doskonałe miewasz pomysły panie Theifer! — zawołał uradowany książę. Nie zdarzyło mi się spotkać podobnie inteligentnego i przezornego jak ty, człowieka!
 — To mówiąc, otworzył w biurku szufladę i wydobył z niej dwa rulony złota po tysiąc franków każdy.
 — Pojmuję, iż ta sprawa przeszkodzi ci w twych zwykłych zatrudnieniach, — mówił dalej, — przyjmij wiec fundusz na pierwsze wydatki jakie okażą się niezbędnemi... Jest to tylko zaliczka... Drobna zaliczka...
 Tu podał agentowi dwa rulony złota.
 — Książę zawstydza mnie... prawdziwie... wyjąknął tenże cofając się.
 — Obraziłbyś mnie mój przyjacielu, gdybyś nie przyjął tej drobnostki... mówił pan de la Tour-Vandieu, a pomnij, że obok tego wywołałbyś smutne dla siebie następstwa, gdy zaś przeciwnie, zyskasz z mej strony pomoc, protekcję, a obok tego i sowite wynagrodzenie.
 — Jestem przekonany, że mogę liczyć na dobrotliwe względy księcia dla siebie...
 — Przyjm więc te sto luidorów.
 Theifer wsunął w kieszeń od kamizelki dwa rulony złota z widocznem zadowoleniem.
 — Czy książę niema mi nic więcej do rozkazania? zapytał.
 — Nie. Bądź w piątek o godzinie ósmej z rana przy sztachetach cmentarza Montparnasse.
 — Będę punktualnie.
 — A zatem do widzenia. Wyprowadzę cię na schody.
 Theifer, złożywszy ukłon pełen głębokiego poszanowania, wyszedł. Książę towarzyszył mu aż do bramy wjazdowej.
 — Ha! ha! — wyszepnął, — wróciwszy do swego gabinetu, — jeżeli ów nieprzezorny przyjaciel rodziny Leroye-