Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/215

I

 — Można obejrzeć to mieszkanie? zapytał Moulin.
 — Można; lecz zanim pokażę je panu, muszę go wprzód wypytać o niektóre szczegóły jego życia. Taki u nas zwyczaj.
 — Chętnie wyspowiadam się pani; — odparł z uśmiechem Ireneusz.
 — Otóż przedewszystkiem potrzebuję wiedzieć czem się pan zajmujesz?
 — Jestem mechanikiem.
 — Pracujesz pan w domu?
 — Nie; obecnie odpoczywam, czyli jak mówią, żyję z kapitału.
 — Niech pan mnie nie posądza o próżną kobiecą ciekawość — mówiła usprawiedliwiając się odźwierna. — Czynię to jednak z rozkazu właściciela domu, który jest bardzo wymagającym człowiekiem. Spokój u niego przed wszystkiem, dla tego każdy z naszych lokatorów poddać się musi takiemu przedwstępnemu badaniu.
 — Uwzględniam to w zupełności, ponieważ i ja również jak wasz gospodarz lubię porządek i ciszę.
 — Pan zapewne żonaty?
 — Nie; na szczęście lub na nieszczęście być może.
 — Szczęście... nieszczęście... powtórzyła śmiejąc się odźwierna, to zależy od numeru, jaki kto wyciągnie...
 — To prawda! Ja właśnie nie grałem jeszcze w tę loterję.