Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/216

 — A zatem pan niemasz i dzieci?
 — Nie mam... a przynajmniej o nich nic niewiem.
 — Muszę pana jeszcze i o tem powiadomić, że kawalerom zamieszkałym u nas, nie wolno przyjmować żadnych kobiet... Na tym punkcie gospodarz jest nie ubłaganym! Gdyby do pana wypadkiem zabłąkała się która z takich owieczek, musiałbyś nazajutrz ztąd się wyprowadzić.
 — Warunek ten dla mnie jest obojętnym. Żyję tak skromnie jak młoda dziewczyna uwieńczona nagrodą za cnotę.
 — Czy podobna? — zawołała śmiejąc się odźwierna.
 — Upewniam panią.
 — To może pan wychowuje psy lub koty?
 — Ni jednych, ni drugich. Czy i to u was zabronione?
 — Tak; lecz w zamian wolno chować ptaki, z wyjątkiem papug, szpaków i kosów, bo te za wiele czynią hałasu.
 — Do czarta!... to ograniczacie ściśle swoich lokatorów! Ani psów, ani kotów, a ptaki wolno tylko mieć malowane, na ścianach...
 — Cóż na to poradzić? Taką jest wola właściciela domu.
 — Dziwactwo! w rzeczy samej... Lecz zechciej mnie pani objaśnić czy wynajmujecie mieszkania i ludziom żonatym?
 — Ma się rozumieć!
 — A cóż czynicie w razie, gdy im w najlegalniejszy sposób powiększy się rodzina?
 — Wymawiamy pomieszkanie.
 Moulin wybuchnął śmiechem.
 — No! teraz, — rzekł, — skoro znam wszystkie wasze zastrzeżenia, przyrzekam zastosować się do nich. Idźmy więc obejrzeć mieszkanie.
 Odźwierna zdjęła klucz z gwoździa, a mając wejść na schody, spojrzała raz jeszcze na swego przyszłego lokatora.
 — Zdaje mi się że pana kiedyś tu u nas widziałam? — zagadnęła.