Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/28

 — Nic tam więcej nie było innego?
 — Nie pomnę.
 — Ha! jak to źle... jak to źle dla nas!
 — Ale zdaje mi się, że ja mam u siebie ten list, a raczej go miałem.
 — Miałeś go?
 — Tak; kopię. Jestem systematycznym człowiekiem. Nie zaniedbuję nigdy zrobić kopij do moich archiwów różnego rodzaju. Muszę więc i tę posiadać między innemi.
 — A cóż się stało z temi papierami?
 — Znajdują się w areszcie, niestety!
 — Od jak dawna?
 — Od lat pięciu; upakowane w trzech kufrach i oddane pod dozór.
 — Komu?
 — Właścicielowi mieszkania, któremu nie miałem czem za komorne zapłacić. Dobry człowiek zresztą ów ojciec Chaboisseau.
 — Gdzie się znajduje to mieszkanie?
 — Przy ulicy Reynie, № 17.
 — Za jak dużą sumę zatrzymano ci te szpargały?
 — Ha! za dość znaczną. Za pięćset dwadzieścia pięć franków, nie licząc procentów.
 — Jan-Czwartek skrzywił się niezadowolony.
 — To źle do pioruna! — zawołał.
 — Wydobyć ztamtąd je trzeba... — mruknął Szpagat.
 — Gdy zapłacicie, będziecie je mieli. Inaczej nie.
 — Jest że ci wiadomo dokąd ów Chaboisseau wyniósł te bagaże?
 — Wiem; na czwarte piętro, tegoż samego domu, do małej stancyjki, jaką wynajmuje swym krewnym, przyjeżdżającym z prowincyi.
 — Mógłbyś spróbować wejść tam, jako niegdyś domownik.