Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/298

 — Dziękuję ci za twą życzliwość panie Theifer. Jesteś roztropnym nad wyraz.
 Przebiegły policjant spoglądał z pod oka na Jerzego.
 — Czynię wszystko co jest w mojej mocy, odrzekł po chwili, czując, że wasza książęca mość narażoną jest na niebezpieczeństwo. Ta myśl pobudza mnie do czujności i poświęcenia.
 Widząc pan de la Tour-Vandieu jaki obrót biorą rzeczy, postanowił zmienić dotychczasową taktykę.
 — Masz słuszność, odrzekł. Niebezpieczeństwo poważne zagraża mi w istocie... Mógłbym drogo przypłacić, szalony wybryk młodości. Mam zaciętych wrogów gotowych do skorzystania z mego dawniejszego niedoświadczenia.
 — Zwalczymy ich książę, paraliżując im plany.
 — Czyś pan już robił poszukiwania o jakie pana prosiłem?
 — Co do Klaudji Varni?
 — Tak.
 — Zarządziłem je.
 — I cóżeś się pan dowiedział?
 — Że wbrew twierdzeniu waszej książęcej mości żadna Klaudja Varni nie mieszka w Paryżu.
 — A jam posądzał ją o zmowę z mojemi nieprzyjaciółmi odparł Jerzy.
 — Nic nas nie upoważnia do takich wniosków.
 — Wszak ona zamieszkiwała w Londynie?
 — Tak, przed osiemnastoma laty wyjechała do Anglji, i odtąd zatraciliśmy zupełnie jej ślady.
 — Od kogóż by więc pochodził ten list o którym mówił Ireneusz, ktoby go napisał, i kto jemu doręczył?
 — Cierpliwości mości książę, dowiemy się o wszystkiem.
 — W jaki sposób?