Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/308

 — Nie mówmy o tem proszę... wyrzekł nakoniec bo to nadaremnie. Jestem uparty jak muł... Zresztą, skoro się spotkamy kiedy na świecie co może nastąpić, zaprosisz mnie pan na śniadanie.
 — Rachuj na to... zawołał mechanik. Obiecuję od dnia tego znakomite jedzenie!... Dwanaście tuzinów ostryg, i wina tyle ile wypijesz!...
 — Zgoda! odrzekł Eugenjusz. Trzeba pomyśleć teraz o przechowaniu powierzonych mi przedmiotów bo wszak wiadomo, że tak przy wyjściu jak i przy wejściu rewidują nas tu nicponie. Nie można więc dać się złapać, byłby to wstyd nielada!
 — Wszystko byłoby stracone! zawołał z obawą Moulin.
 — Czy duży jest ten klucz?
 — Przeciwnie bardzo mały, noszę go obecnie w kołnierzu mojego palta.
 — Dobrze! — i ja tak zrobię; list zaś zaszyję w pasku od spodni. Dasz mi pan to wszystko pojutrze wieczorem by nas nie spotkano na rozmowie dnia tego gdy będę wychodził. Mogliby powziąść ztąd podejrzenia, i skrupulatnie mnie rewidować.
 — Obiecujesz więc załatwić mi wszystko? pytał niedowierzająco Ireneusz.
 — Natychmiast po wyjściu z więzienia, przyrzekam!
 — Dziękuję ci!... W wilję dnia będziesz miał doręczone wszystko.
 Od owej chwili Jan-Czwartek stał się nierozłącznym towarzyszem Moulin’a, jadał razem z nim obiad, tak jak i śniadanie, z różnicą, że porcje teraz bywały podwójne zatem pożywniejsze.
 W sypialni, los także połączył ich obu. Łóżka ich niemal stykały się z sobą.
 — Zaręczasz mi więc za uczciwość tego człowieka, pytał Jana mechanik.