Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/315

mi wyjednał uwolnienie dowiódłszy, że jestem niewinny jak nowonarodzone dziecię.
 — Wszakże was z urzędu bronią adwokaci?
 Jan wzruszył ramionami.
 — Adwokat z urzędu, zaczął z pogardą, to zepsuty ananas, który choć pachnie z daleka zużytkować się nie da. Lepiej stokroć bronić się samemu, niż liczyć na takie poparcie.
 — Wolno ci w każdym razie wziąść sobie innego.
 Jan-Czwartek roześmiał się głośno.
 — Dobra rada... zawołał. Nędzny, drugorzędny adwokacina, za zwykłą obronę, bierze co najmniej od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu franków... a moje fundusze redukują się obecnie do zera!...
 — Jest i na to sposób...
 — Jaki.. ciekawym?
 — Mam zamiar zamówić dla siebie adwokata, odparł Ireneusz. Poproszę go aby i twojej podjął się sprawy... Zapłacę za dwie obrony.
 — Jakto... zrobił byś to dla mnie?... wykrzyknął z radością Jan-Czwartek.
 — Niewątpliwie... jeżeli sobie tego życzysz.
 — A więc, zawołał Jan z rozrzewnieniem odtąd duszą i ciałem należę do ciebie. Gdybyś kiedykolwiek potrzebował mojej pomocy, rozporządzaj mną jak zechcesz. Z chęcią poświęcę ci życie!...
 Mówiąc to, ściskał obie ręce mechanika.
 — Ale, powiedz mi też, zapytał po chwili o którym myślisz adwokacie? Czy masz już upatrzonego?
 — Nie!... Jest na to jeszcze dość czasu.
 — Lepiej naradzić się zaraz. Mówię ci, że adwokat, to sprzęt niezbędny dla więźnia. On cię nauczy jak masz się tłumaczyć... powiadomi jak sędziowie zapatrują na twoją