Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/322

nasze plany. Najmniejsza drobnostka ostrzedz może tych nędzników aby się mieli na baczności.
 — A więc na pewno my ich tu mamy? pytała przerażona przyciszonym głosem.
 — Tak... lecz ani słowa więcej!...
 — Cóż więc mam czynić? Czego pan żądasz odemnie.
 Theifer wydobył pugilares, a z niego bilet bankowy.
 — Znasz pani ten papierek? zapytał.
 — Któżby go nie znał? To banknot stu frankowy!
 — Chcesz nań pani zarobić?
 — Zarobić sto franków? a któżby tego nie chciał mój Boże!
 — W takim razie, musisz mi być zupełnie posłuszną.
 — Rozkazuj pan!... Uczynię wszystko co zechcesz!
 — Masz pani męża?
 — Niemam... Od lat trzech owdowiałam. Niemam nikogo, jestem samotną.
 — Ale może masz krewnych?
 — Mam brata.
 — Czem on się zajmuje?
 — Mieszka w Troyes, w Szampanji, jest robotnikiem w fabryce czapek wełnianych.
 — W jakim jest wieku ten człowiek?
 — Obecnie ma lat pięćdziesiąt.
 — Odwiedza panią niekiedy?
 — Dotąd nigdy jeszcze... Nie był ani razu.
 — Niezna go zatem żaden z mieszkańców tego domu?
 — Zkąd by kto mógł znać, gdy nie przyjeżdża do Paryża? Od lat piętnastu nie widziałam go wcale.
 — Dobrze! — Wszystko to posłużyć mi może.
 — Nawet mój brat? zapytała z obawą odźwierna.
 — Tak, nawet i wasz brat.
 — A w jaki sposób to się ułoży?