Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/328

 — Zadzwonię tu... rzekł sobie; w takich domach wszyscy się znają nawzajem. Wskażą, mi adres tej pani, której przesyłkę oddać muszę.
 Pociągnął za dzwonek. Młoda panienka we drzwiach się ukazała pytając:
 — Co pan sobie życzy?
 — Chciałbym dowiedzieć się gdzie mieszka pani Monestier... Może tutaj?
 — Nie panie; tu mieszka mój ojciec, Labrouillat, krawiec. Pani Monestier zaś mieszka tu, obok.
 — Dziękuję za objaśnienie.
 Postąpiwszy parę kroków, Eugenjusz miał już zadzwonić, gdy drzwi zwolna otwarto, a w nich ukazała się Berta w grubej żałobie.
 — Czy pan do nas ma interes? zapytała, spostrzegłszy nieznanego sobie mężczyznę.
 — Tak, do pani Monestier.
 — Zatem wejść proszę, dodała cofając się w głąb pokoju.
 Eugenjusz wszedł nieśmiało.
 — O co chodzi? zapytała, widząc, że przybyły nie śpieszy się z objaśnieniem.
 — Pragnąłbym widzieć się z panią Monestier, odrzekł przypomniawszy sobie polecenie Ireneusza.
 — Możebym ja mogła zastąpić moją matkę?
 — Nie pani... Muszę koniecznie widzieć się z samą panią Monestier.
 — Matka moja jest ciężko chora, i zdaje mi się śpi teraz...
 — Wybacz mi pani moją natarczywość, lecz muszę w bardzo ważnej sprawie pomówić z matką pani. Proszę ją zatem obudzić, ponieważ każda chwila jest drogą.