Strona:PL X de Montépin Dwie sieroty.djvu/329

XXII.

 Pani Leroyor posłyszała w drugim pokoju głos obcy.
 — Berto, kto przyszedł? zapytała, czy doktór?...
 — Moja matka już nie śpi, wyrzekło dziewczę do przybyłego. Zechciej pan chwilę zaczekać, powiadomię ją o tem.
 I weszła do sypialni oznajmując matce o przybyciu jakiegoś nieznajomego, który koniecznie pragnie z nią się widzieć.
 Pani Leroyer pomyślała natychmiast o Ireneuszu Moulin.
 — Przyprowadź go tu coprędzej, odpowiedziała.
 Eugenjusz po wejściu do sypialni, ujrzał umierającą już prawie kobietę, tak białą jak poduszki na których spoczywała.
 — Pan życzyłeś, widzieć się zemną? zapytała wdowa słabym głosem.
 — Tak pani... Chciałbym pomówić z nią bez świadków.
 — Moja córka więc obecną być przy tem nie może?
 — Nie pani... odrzekł wysłaniec Moulin’a.
 — Dla czego taki surowy nakaz?
 — Nie wiem... tak mi polecono uczynić. Nie moja to zresztą tajemnica...
 — A więc wychodzę... ozwała się Berta, mocno zdziwiona zachowaniem się nieznajomego.
 — Otóż jesteśmy sami, zaczęła pani Leroyer. Jaki interes sprowadza pana tu do mnie? Kto pana przysyła?
 — Ireneusz Moulin.
 Zamglone spojrzenie chorej, żywym ogniem zabłysło.
 — Jest więc już wolnym? zapytała.
 — Nie pani. Gdyby był wolnym, sam by tu przyszedł. Polecił mi tylko oddać do rąk pani dwie rzeczy...
 — Cóż takiego?